Fly4free.pl

Ciekawe zlepy – to termin wymyślony przez moje córki, kiedy pierwszy raz znalazły się z Gruzji. Początkowo budziły u nich obrzydzenie, ale z czasem jednak fascynację. Tu ta wersja zaawansowana, ekspansywna



I główny bohater. Mam coś na kształt lęku wysokości i niełatwo mi się chodziło po tych kładkach. One już nie pełnią swojej komunikacyjnej funkcji – nie da wejść do bloku i potem zjechać windą.







Później przyszedł czas na przeprowadzkę do kolejnego hotelu i zwiedzanie centralnych części stolicy Gruzji.
Najbliżej była sala koncertowa. Przebudowa głównego budynku – rotundy poszła moim zdaniem trochę za daleko, ale pozostała klatka schodowa i zakratowane okna.





Tuż obok znajduje się centrum handlowe, pewnie kiedyś pełniło jakąś poważniejszą funkcję. Środkowa część uległa daleko idącej i mocno szpecącej przebudowie, ale od frontu nadal prezentuje się świetnie i niezwykle oryginalnie.






W okolicy znalazłem również bardzo elegancji niewielki budynek jednorodzinny. Uwagę zwracają ogromne (jak na owe czasy i tę cześć świata) okna.




Na koniec dnia poszedłem na basen







Eksplorację okolic centrum kontynuowałem następnego dnia. Zaczęło się od parku 9 kwietnia. Poszedłem tam oglądać mozaikową rzeczkę



Znalazłem również nietypowy pomnik rewolucji. Taki smutny. Zmylił mnie napis po rosyjsku w brzmieniu: „wieczna pamięć bohaterom rewolucji.” To nie była ta rewolucja i ci bohaterowie. Po I wojnie Światowej Gruzja miała krótki epizod niepodległości. Istnieje prawdopodobieństwo, iż byłby on znacznie dłuższy, gdyby nie wysoko postawieni Gruzini, w tym Józef Dżugaszwili, będący blisko wodza sowieckiej rewolucji. Ich lobbing spowodował, że państwo sowieckie nie pozostawiło Gruzji samej sobie. Jest to dodatkowy powód dla którego Gruzini nie przepadają za państwem przez które zostali przejęci. Warto tu zauważyć, że Tbilisi jest bardzo starannie wyczyszczone z sowieckich motywów. Jestem zaawansowanym znajdywaczem gwiazd pięcioramiennych oraz sierpów i młotów, a w Tbilisi udało mi się znaleźć tylko 2 – jeden na terenie targów, ale taki nie wprost i drugi branżowy, kolejowy, na dodatek drewniany







Naprzeciwko pomnika rewolucji (po drugiej stronie mozaikowej rzeczki) stoi Nike z karabinami w tle.



Na południe od parku, już na wzgórzu stoi taki oto dom. Muszę kiedyś dokładniej zbadać, kiedy powstał, bo wygląda trochę jakby awangardowo. Kawałek dalej w zamkopodobnej siedzibie mieści się w siedziba rządu.





Po przeskoku na drugą stronę Kury podziwiałem żłobek. To mój absolutny top obiektów wczesnej edukacji. Może się z nim równać jedynie przedszkole, które znalazłem w Medellin i które być może pojawia się w mojej niedokończonej relacji z pierwszej wizyty w Kolumbii.



Nieopodal stoi widoczny z daleka a zasłonięty z budynek z ciekawym motywem dekoracyjnym (i zapewne przeciwsłonecznym) na fasadzie, również, jak budynek rządu zwieńczony blankami – one okazały się elementem często spotykanym w Tbilisi. Zważywszy na wieże mieszkalne Swanów i pochodzenie słowa powitania, można uznać je za motyw nawiązujący do lokalnej tradycji.



Przeciw lokalnej tradycji powstał zaś kolejny budynek. Niestety trudny do odwiedzenia, chyba że się zorganizuje tam balangę lub zostanie na takową zaproszonym. To dawny pałac ślubów. Świecki, ale wyglądem nawiązujący do świątyni chrześcijańskiej. Tak się spodobał jednemu nowobogackiemu Gruzinowi, że na początku tego tysiąclecia sprywatyzował go sobie i urządził tam mieszkanko. Po jakimś czasie mu się to jednak znudziło i teraz wynajmuje go na imprezy.



Po kolejnym skoku przez Kurę i tam zostałem zaskoczony przez wolnostojącą mozaikę o tematyce łowieckiej. Nie jest to arcydzieło, ale efekt zaskoczenia był wysoki. Kawałek dalej był kolejny ładny bloczek.





Celem była słynna mozaika strażacka. Po drodze znajdował się jeszcze dworzec autobusowy. Międzynarodowy, gdzie można znaleźć autobusy do szuji – chyba nikt nie ma wątpliwości w jakim kraju ta kreatura się znajduje?







Strażacy nie chcieli wpuścić do środka, a na dodatek postawili busa w sposób utrudniający fotografowanie zza płota. Ale obejrzeć się dało. Mozaika „tańczący z ogniem” jest imponująca w swojej szczegółowości.





W drodze powrotnej do hotelu godna odnotowania była jeszcze ceramiczna kompozycja na stacji metra Isani, dojazd do którego wymagał kolejnego przeskoku przez Kurę. Jeśli ktoś zastanawiałby się czemu wracałem jadąc w przeciwną stronę niż mój cel, służę odpowiedzią: korki nie dotyczą jazdy metrem.



Następny dzień to przede wszystkim dwie wyprawy. Na północ i południe.
Na północ do Gruzińskich Kronik podchodziłem z pewną nieśmiałością. Specjalnie się im wcześniej nie przyglądałem, bo istniało ryzyko, że się poddam. Spodziewałem się komiksu o historii Gruzji i uznałem, że może to być ciekawe.
Pierwszym wyzwaniem było dotarcie tam komunikacją publiczną. Google zaproponowały mi podróż od drugiej strony i dalej pod górę polną drogą. Zastanawiałem się nawet, czy to miejsce nie jest przypadkiem do oglądania z daleka. Okazało się, że zupełnie nie o czym świadczył autokar z chińską wycieczką.
Kompozycja powstała aby uczcić 3K lat państwowości i 2K lat chrześcijaństwa w Gruzji. Nawet jeśli te liczby są lekko naciągnięte, to jednak przypominają, że cywilizacja istniała tam dużo wcześniej niż u nas.
Niestety realizacja jest delikatnie mówiąc taka sobie. Po pierwsze zrobiona w metalu, nie w betonie. Po wtóre komiksowa część nie dotyczy historii Gruzji tylko wydarzeń z westernu z nudnym drugim tomem – czyli scen z obu testamentów. Gruzińskie są postacie nad scenami – ja na razie ich nie odróżniam.





Wyprawa nie była jednak porażką, bowiem kompozycja stoi na wzgórzu, z którego rozpościerają się atrakcyjne widoki. Zarówno na miasto jak i Tbiliskie Morze. Ponadto wypatrzyłem ciekawy budynek i w drodze powrotnej do metra mogłem przejść się po okolicy, która widziana z samolotu zapowiadała sporo interesujących rzeczy do zobaczenia.





Bonusem było obserwowanie uczestniczek wycieczki robiących zdjęcia.



Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że wypatrzony przeze mnie budynek nie został zaprojektowany jako mieszkalny. Zresztą kawałek dalej widziałem zasiedlony dawny urząd skarbowy, którego część biurowa przeniosła się do oficyny.
Znalazłem tam najbardziej ekspansywnego zlepa – wydaje się, że powiększanego dwukrotnie, wyglądający na nieczynny budynek o nieznanym przeznaczeniu oraz bloki z blankami na wzgórzu.










Przy ostatniej stacji metra jest osiedle ozdobione płytkami ceramicznymi. Całkiem malownicze.


I jeszcze takie ciekawostki





Po zwiedzaniu wróciłem do hotelu, na kolejny nocleg przeniosłem się w inne okolice. Takie bardziej ormiańskie w stylu patrząc na systemy rur spustowych. Stamtąd zaś wziąłem autobus i czwarty raz tego dnia przekraczając Kurę pojechałem w nieznane. Miejsce zaznaczyłem na mapie, ale nie pamiętałem co mam tam znaleźć. Wysiadłem z autobusu na ostatnim przystanku i szybko zorientowałem się co miało być eksplorowane. A okolica okazała się piękna



Bloki to dawne akademiki. Po drugiej stronie doliny znajduje się Uniwersytet. Można się do niego dostać kolejką linową lub mostem. O nim jednak później. Na początek bloki









Nie wiem kiedy i w jakich okolicznościach straciły one swoje pierwotne przeznaczenie. Teraz są budynkami mieszkalnymi. Mimo slumsowatego wyglądu, wcale nie dla wykluczonych. Tak jak kilka poprzednich przykładów pokazuje, mieszkańcy Tbilisi żyją w takich warunkach. Problem musi być olbrzymi zważywszy na adaptację wszystkiego co się da na cele mieszkaniowe. I tu pojawiło mi się pytanie, na które na razie nie znalazłem odpowiedzi. W jakim stopniu uchodźcy z Rosji pogarszają sytuację mieszkaniową w Tbilisi? Czy przypadkiem nie jest tak, że oni przyjeżdżający głownie z Moskwy i Petersburga, mający sporo pieniędzy poszukują takich mieszkań? Czy może jednak operują w wyższym segmencie. Jeden z forumowiczów pisał ostatnio, że w Tbilisi nie ma dostępnych do wynajmu mieszkań powiedzmy „normalnych” według naszych standardów. Z drugiej relacje, które do nas docierają o zepsuciu rynku przez Rosjan mają największe szanse pochodzić z rozmów z przedstawicielami „klasy średniej.” W Gruzji przecież, nie inaczej niż u nas, poszczególne grupy niespecjalnie się ze sobą komunikują.
Chodząc po tym osiedlu, całkowicie zafascynowany wyglądem budynków, gapiący się minutami na poszczególne ściany, czułem się trochę nieswojo, ale oczywiście nie spotkałem się z żadną negatywną reakcją mieszkańców. Tylko jeden z psów – normalnie cichych i spokojnych nie tolerował mnie – obcego i postanowił pójść za mną i poszczekać.

Oprócz akademików na osiedlu można znaleźć mniejsze, zgrabne budynki. Podejrzewam, że przeznaczone dla wykładowców.



Gmachy uniwersyteckie też okazały się być niczego sobie. Zwłaszcza biblioteka (chwilowo pewnie czekająca na remont)